Een onverwacht afscheid
Bijna 33 jaar geleden, op 28 januari 1992, overleed mijn vader. Hij lag in het ziekenhuis voor een behandeling voor zijn hernia. Tijdens deze behandeling kreeg hij een hartstilstand. Ze hebben hem meermaals gereanimeerd, maar hij heeft het niet gered.
Slechts 56 werd jij papa, ik was 26 en had er toch nooit over nagedacht dat ik je zou kunnen verliezen. Papa’s gaan toch niet dood?
(Wil je mijn verhaal liever luisteren, ik heb er ook een podcast over opgenomen. Of bekijk en luister hem op YouTube.)
Verdriet en oerkracht: mijn besluit om sterk te zijn
Wat je dan voelt is niet in woorden uit te drukken, het was zo overweldigend en verlammend. Tegelijkertijd kwam er ook een oerkracht in mij naar boven. Mijn moeder kon het niet alleen, op dat moment nam ik het besluit dat ik sterk moest zijn, dus ik zette de knop om en onderdrukte mijn gevoel en mijn verdriet.
Er moest van alles worden geregeld. Mijn broer zien te bereiken die in Amerika op vakantie was en zorgen dat hij terug naar Nederland kwam. Familie en vrienden bellen, een uitvaart regelen.
Ik deed het allemaal in een soort waas, maar ook met momenten van pijnlijk besef dat mijn vader er niet meer was. Momenten van boosheid waarop ik het wel uit wilde schreeuwen omdat ik maar niet kon accepteren dat hem dit was overkomen. Hoe moesten we nu verder?
Rouwprocessen en onbegrip
Tijd heelt alle wonden zeggen ze. Ja, het zal wel, maar ik had ZO graag gewild dat mijn vader de geboorte van mijn 2 zoons mee had kunnen maken. Ik miste je, was boos en jaloers op m’n schoonvader dat hij hen wel mocht leren kennen.
Daarnaast heb je ook te maken met onbegrip van mensen dat je nog steeds wel eens verdrietig bent, want het is toch al zo lang geleden. Ik worstelde, ik wist niet zo goed hoe dat moest, dat rouwen. Er is geen handleiding voor, ik dacht er nooit aan dat ik om hulp kon vragen, ik kon het wel alleen.
Ik kon het heel goed verstoppen en zette mijn masker op. Het is soms echt niet aan anderen uit te leggen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik kon heel goed naar anderen luisteren, maar zelf mijn verhaal vertellen deed ik vaak zonder emoties, ik was toch een sterke vrouw.
Mijn vader heeft merktekens achtergelaten, hij leeft voort in mijn manier van doen, de dingen die ik waardevol vind in het leven, in mijn herinneringen. De liefde is er nog steeds, maar je kunt nergens heen met die liefde. Dat maakt rouw zo rauw.
Reflectie en de impact van gemiste momenten
Toen naderde de dag waarop ik zelf 56 zou worden en rekende ik ook de dag uit waarop mijn vader overleed. 56 jaar, 1 maand en 18 dagen, 28 juni 2021. Toen die dag aanbrak, besefte ik me des te meer hoe jong hij destijds nog was en dat ik hem nu had overleefd en ook meer verleden had zonder als met mijn vader.
Door de jaren die voorbijglijden besef ik me meer en meer dat ik toen hij overleed niet alleen hem verloor, maar ook de toekomst samen met hem.
En niet alleen de toekomst met mijn vader, maar ook:
– de man die me liefdevol hielp de deuren in ons huis te schilderen
– de opa van mijn zoons
– de vader bij wie ik nog dingen kan navragen over het verleden
Mijn burn-out en het inzicht wat het me gaf
Voor en tijdens mijn opleiding tot rouwbegeleider deed ik al veel aan zelfontwikkeling en reflecteerde ik op mijn verliezen. Dat heeft me heel veel geholpen om meer en meer open te gaan, want je kunt een ander immers niet helpen als je steeds geraakt wordt in je eigen verdriet.
Datzelfde jaar, op 16 juli 2021 raakte ik in een burn-out, de bal die ik jarenlang onder water had geprobeerd te drukken, glipte uit mijn handen. Mijn lijf riep me een halt toe, mijn leven stond letterlijk stil. Op dat moment dacht ik ook aan m’n vader, ik voelde hem heel dichtbij omdat hij me iets wilde vertellen. Ik ging niet dood, maar hij gaf me wel een teken, een teken dat het anders moest.
Ik had iets te doen, namelijk meer liefde aan mezelf geven en ervaren dat ik het niet alleen hoefde te doen. Ik heb om hulp leren vragen, erover gepraat met anderen, veel gehuild, heb familieopstellingen gedaan om te kijken naar mijn overlevingsmechanismes en ik luister vaker naar m’n lijf en m’n gevoel. Het heeft m’n leven voor altijd veranderd.
Van mijn verlies naar steun en begeleiding van anderen
En nu… natuurlijk sta ik weer even stil bij die dag, die herinneringen, maar ik geniet meer dan ooit van het leven. Ik blijf trouw aan wat ik voel en doe waar ik blij van word. Ik sport, ik dans, vier het leven met vrienden en ons gezin. En….. zijn overlijden heeft ook iets moois gebracht, ik begeleid nu anderen die ook een vader, moeder of andere dierbare zijn verloren.
Ik bied ze een veilige ruimte waarin ze hun verhaal kunnen doen, zonder oordeel. Van je hoofd naar je lijf, in het hier en nu, zodat je ook de kleine geluksmomentjes weer kunt omarmen. Want verdriet en levensgeluk kunnen naast elkaar bestaan.
Ik hef het glas op m’n vader en alle andere overleden dierbaren. Liefde blijft bestaan, die stopt niet bij de dood.
Liefde blijft bestaan, die stopt niet bij de dood.
Voel je je overweldigd door verlies? Mijn begeleiding biedt je de steun die je nodig hebt. Bel me, neem contact met me op, ik luister, wat je verhaal ook is.
Om je een indruk te geven van de ervaringen van een aantal mensen die een traject bij mij heeft gevolgd lees dan de reviews of luister naar mijn podcast.