Heb je dat ook weleens, dat je overvallen wordt door emoties? Je kijkt een film op de televisie en ineens is daar een vorm van herkenning en de tranen biggelen over je wangen. Het komt door de film die je kijkt of documentaire waarin iets gebeurt dat door jou wordt herkend. Het kan eigenlijk van alles zijn, een gelukkige familie die samen vakantie viert en je in één keer geraakt wordt door het gevoel dat je dat nooit meer mee gaat maken omdat je moeder is overleden. Je kijkt naar een documentaire over een man en vrouw waarvan de dochter ongeneeslijk ziek is en ze weten dat ze afscheid van haar moeten nemen. Het besef van het verlies en het intense verdriet is in een keer daar en een golf van emoties komt over je heen.
Wat doe je dan? Laat je je emoties toe of veeg je snel je tranen weg en doe je alsof er niets is gebeurd. Rouw is iets dat niet overgaat, het is iets wat zich in jouw lichaam genesteld heeft en nooit verdwijnt. De ene keer is het klein en de andere keer heel groot. Rouw gaat over liefde.
Er zijn genoeg mensen die niet weten hoe je omgaat met emoties en hoe je je gevoel kunt uiten. Heb je er wel eens over nagedacht dat het onderdrukken van je emoties en je gevoel zich fysiek kan uiten? En dan heb ik het over stress, extreme moeheid, hartkloppingen en zelfs een burn-out behoren tot de mogelijkheden. Het doet letterlijk pijn.
Hoe naar verlies ook is, het is nodig om er bij stil te staan. Ik doe dat graag samen met jou. Stilstaan bij waar jij doorheen gaat, wat het verlies met jou doet, welke pijn jij hebt. Ik ben er voor jou, ik luister, zonder oordeel en zonder meteen oplossingen aan te dragen. Daar gaat het niet om. We staan stil in het moment, omdat het verlies dat je hebt meegemaakt dat verdient.
Omdat het over liefde gaat